Page 45 - 46-1
P. 45

วารสารราชบััณฑิิตยสภา
                                          ปีีที่่� ๔๖ ฉบัับัที่่� ๑  มกราคม-เมษายน ๒๕๖๔
             นายกฤษฎา บุุณยสมิิต                                                             37


             ไม้เส้า มีโทษถึงต่าย แล้วให้นำาศึพิต่ระเวนป็ระจานรอบกองท้พิดี้วยและมีผ่ลไป็ถึงครอบคร้วดี้วย

             ดี้งป็รากฏิต่ามบทบ้ญญ้ต่ิต่อนหนึ�งขุองกฎมณเฑ์ียรบาลว่า

                       ไอยการพระราชิสงคีราม ยกไปศ้กก็ดีข้าศ้กมาถ้งเมืองก็ดี แลท้าวพญาหััวเมือง

                     มนัตรีมุกขเสนัาโยธามาตผู้่้เปนันัายทับันัายกองยกชิ้างม้ารี�พล พลดั�งดาบัเขนั

                     เสโลโตมรปืนัไฟนั่าไม้ธนั่หัอกทวนั เปนัปีกออกไปณกลางแปลงแลเปนันัายกอง
                     ออกไปก็ดี ได้รบัแลมีไชิยชิำานัะแก่ข้าศ้กแลใหั้ยุกระบััดทับักฎหัมายคีวามชิอบั
                     มาได้รางวันัเจียดทองเสื�อสนัอบัแลเปลี�ยนัที�อื�นั ฝ้่ายล่กหัลานัใหั้เลี�ยงตาม

                     บัำาเหันัจ์ ถ้าผู้่้ใดถอยแต่ชิั�วเส้าหันั้�งลงอา ตัดหััวตัดเท้าทเวนัรอบัทับัล่กหัลานั

                     อย่าเลี�ยงเมื�อหันั้า (ราชบ้ณฑ์ิต่ยสถาน, ๒๕๕๐(๒) : ๑๒๘)

                     ป็รากฏิหล้กฐานทางป็ระว้ต่ิศึาสต่ร์ที�เป็็นพิระราชพิงศึาวดีารซึ่ึ�งสอดีคล้องก้บการกำาหนดี

             ให้ความดีีความชอบและการลงโทษต่ามกฎมณเฑ์ียรบาลเก่านี�หลายเรื�อง เช่น
                     ๑. พิระราชพิงศึาวดีารกรุงสยาม ฉับ้บบริต่ิชมิวเซึ่ียม มีบ้นทึกถึงความชอบในการชนช้าง
             ในสงครามระหว่างแม่ท้พิไทยก้บแม่ท้พิพิม่าไว้ในเหตุ่การณ์รบเมื�อศึ้กราช ๙๓๕ ป็ีระกาเบญจศึก

             เดีือน ๕ (ต่รงก้บ พิ.ศึ. ๒๑๑๖ ในร้ชสม้ยสมเดี็จพิระมหาธรรมราชา) ฝ่่ายพิระเจ้าหงสาวดีีเกรงว่า

             พิระนเรศึวรน้�นทรงพิระป็ัญญาหล้กแหลม ลึกซึ่ึ�ง และองอาจกล้าหาญในการสงคราม นานไป็จะเป็็น
             ภ้ยต่่อเมืองหงสาวดีีเป็็นม้�นคง จึงให้ให้น้นทส่ก้บราชสงครามเป็็นแม่ท้พิถือพิล ๑๐,๐๐๐ ไป็ต่้�ง
             และกระทำาการ ณ เมืองกำาแพิงเพิชร เพิื�อกวาดีต่้อนครอบคร้วห้วเมืองฝ่่ายเหนือท้�งป็วงไป็ไว้เป็็นกำาล้ง

             ในเมืองหงสาวดีี เมื�อพิระนเรศึวรทรงทราบเหตุ่จึงให้ป็ระชุมป็รึกษาขุุนนางว่า “...ชิุมท้าวพญามุขมนัตรี

             ปร้กษาว่า ซื่้�งเราจะละใหั้เมืองกำาแพงเพชิร ฉิบัหัายพลัดพรายจากภ่มิลำาเนัานัั�นัมิชิอบั เราจะยกไปตี
             นัันัทส่กับัราชิสังคีรำา มิใหั้เอาคีรัวเมืองกำาแพงเพชิรไปได้” ฝ่่ายน้นทส่ก้บราชสงครามเมื�อร่้ขุ่าวว่า
             พิระนเรศึวรเสดี็จยกพิยุหยาต่ราท้พิจากเมืองพิิษณุโลกเพิื�อไป็ย้งเมืองกำาแพิงเพิชร น้นทส่ก้บราชสงคราม

             ก็เลิกรี�พิลช้างม้าหนีไป็จากเมืองกำาแพิงเพิชร พิระนเรศึวรจึงต่ร้สให้พิญาไชยบ่รณและขุุนศึรี และ

             พิระห้วเมืองท้�งป็วงยกรี�พิลช้างม้าเป็็นกองหน้าต่ามไป็ต่ีน้นทส่  พิญาไชยบ่รณต่ามไป็ท้นที�ต่ำาบลแม่ระกา
             เกิดีรบพิุ่งก้น และมีการชนช้างระหว่างพิญาไชยบ่รณก้บน้นทส่ และระหว่างขุุนศึรีก้บราชสงคราม
             “พญาไชิยบั่รณขี�ชิ้างพลายปืนัพระรามได้ชินัชิ้างกับันัันัทส่่ ชิ้างนัันัทส่่ได้ล่างชิ้างพญาไชิยบั่รณเสียที

             เบันัไป นัันัทส่่จ้วงฟันัไปด้วยของ้าวต้องนัิ�วชิี�พญาไชิยบั่รณกระทบัข้อขาด ชิ้างพญาไชิยบั่รณกลับัได้

             ล่างคีำ�าถนััด ชิ้างนัันัทส่่ทานักำาลังไม่ได้ขวางพ่ายไป ขุนัศรีขี�ชิ้างพลายศัตร่นัาศได้ชินัด้วยชิ้างราชิสังคีรำา
   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   50