Page 124 - 22-0320 ebook
P. 124
วารสารราชบััณฑิิตยสภา
ปีีที่่� ๔๗ ฉบัับัที่่� ๑ มกราคม-เมษายน ๒๕๖๕
116 บทละครเร่�อง En attendant Godot ของแซมวล เบ็กเก็ตต์ (Samuel Beckett)
เวลาและการรอคอย์
ต่วละครใน En attendant Godot หมกม่่นอยู่่ก่บ็เร่�องท่�เกิดข่�นในว่นว�น เพร�ะพวกเข�
สูญเส่ย่คว�มทรงจัำ� แต่ละว่นพวกเข�เฝ้�ถู�มว่�เม่�อว�นเกิดอะไรข่�นบ็้�ง ระหว่�งองก์ท่� ๑ ก่บ็องก์ท่� ๒
ได้เกิดเหต่ก�รณ์หล�ย่อย่่�งท่�ทำ�ให้เกิดคว�มเป็ล่�ย่นแป็ลง เช่่น ป็อโซกล�ย่เป็็นคนต�บ็อดและ
“คนัตาบัอดไม่ร้�เร่�องีของีกาลเวลา” (Beckett, 1952: 113) ล่กก่กล�ย่เป็็นคนใบ็้ รองเท้�ของแอ็สทร�กง
ซ่�งเคย่ม่ขน�ดเล็กเกินไป็ กล่บ็กล�ย่เป็็นรองเท้�ท่�แอ็สทร�กงใส่ได้พอด่ ด้วย่เหต่น่�จั่งพอจัะป็ระม�ณ
ได้ว่�เวล�ระหว่�งองก์ท่� ๑ ก่บ็องก์ท่� ๒ ต้องม�กกว่� ๒๔ ช่่�วโมง
ล่กษณะของ “เวล�” อ่กป็ระก�รหน่�งในบ็ทละครเร่�องน่�ค่อ “เวลาผู้่านไปัอย์่างเชี่�องชี้ามาก”
วล�ด่ม่ร์ถู่งก่บ็กล่�วว่�เวล�ได้หย่่ดลง ส่วนป็อโซกล่�วตอบ็วล�ด่ม่ร์ว่� “อย่าเช่�อเช่นันัั�นัครับั อย่าเช่�อ
เช่นันัั�นั” (Beckett, 1952: 47) เวล�เคล่�อนไหวช่้�ม�กจันแอ็สทร�กงไม่ส�ม�รถูระล่กสิ�งท่�เกิดข่�นม�
ก่อนหน้�น่�นน�นม�ก เข�รำ�ล่กได้แค่เม่�อเย่็นว�น ในบ็ทละครฉบ็่บ็ภ�ษ�อ่งกฤษพบ็ว่�น�ฬิิก�ของป็อโซ
บ็อกเวล�เป็็น “ป็ี” แทนท่�จัะแสดงเป็็น “ช่่�วโมง” (Beckett, 1965: 33) อ่กต่วอย่่�งหน่�งก็ค่อ ต้นไม้
ซ่�งม่ก�รเป็ล่�ย่นแป็ลงต�มธรรมช่�ติ แต่ในส�ย่ต�ของวล�ด่ม่ร์และแอ็สทร�กง มองว่�ต้นไม้
เป็ล่�ย่นแป็ลงอย่่�งรวดเร็ว ด่งบ็ทสนทน�ต่อไป็น่�
วล�ด่ม่ร์ ดูต้นไม้สิ
แอ็สำทรากงีมองีต�นัไม�
แอ็สทร�กง ผู้มไม่เห็นอะไรเลย่
วล�ด่ม่ร์ เม่�อเย่็นว�น ม่นส่ดำ�และม่แต่กิ�งก้�น! ว่นน่�ม่นม่ใบ็
เต็มต้น […]
แอ็สทร�กง ภ�ย่ในค่นเด่ย่ว!
( Beckett, 1952: 85)
“ก�รรอคอย่ (En attendant)” น่�จัะเป็็นแก่นสำ�ค่ญของเร่�อง ส่วน “กอโด (Godot)”
ค่อเป็้�หม�ย่ส่ดท้�ย่ของก�รรอคอย่ เป็็นจั่ดส่ดท้�ย่ของก�ลเวล� กอโดค่อผูู้้ให้คว�มหม�ย่แก่วล�ด่ม่ร์
ก่บ็แอ็สทร�กง กอโดค่อผูู้้ทรงอำ�น�จัเบ็่�องบ็น เป็็นผูู้้ให้คว�มหม�ย่แก่ช่่วิตท่�เหล่ออยู่่ของต่วละคร
ท่�งสอง แต่ละว่นท่�ผู้่�นไป็ วล�ด่ม่ร์ก่บ็แอ็สทร�กงกำ�ล่งก้�วไป็สู่จั่ดส่ดท้�ย่ของก�ลเวล� พวกเข�กำ�ล่ง
ก้�วไป็ห�กอโดอย่่�งหล่กเล่�ย่งไม่ได้ เบ็็กเก็ตต์แสดงถู่งคว�มท่กข์ คว�มก่งวลเก่�ย่วก่บ็สภ�วะของ
“มน่ษย่์ก่บ็ก�ลเวล�” อย่่�งช่่ดเจัน ผู้่�นคำ�พูดของป็อโซด่งน่�
