Page 120 - Journal451
P. 120
วารสารราชบััณฑิิตยสภา
ปีีที่่� ๔๕ ฉบัับัที่่� ๑ มกราคม-เมษายน ๒๕๖๓
108 วรรณกรรมคำำ�สอน : คำำ�สอนลููกหลู�น
earning one’s living honestly, loving and respecting their own siblings,
avoiding all vices, gambling, alcohol and prostitutes as these things bring in
the downfall, having beneficial knowledge lead to prosperous life, being
virtuous, speaking no lies, and having faith in merit and sin. Although,
behaving and practicing according to these teachings are difficult, they will
make the lives of those practiced flourish both in this world and the world
after, The teaching is taught by forbidding, commanding, instructing explaining
comparison, and referring the life experience and beliefs.
Keyword: teaching, progeny, practicing and behaving, Buddhist teaching
บทนำ�
วรรณกรรมคำำ�สอน เป็็นคำำ�ป็ระพัันธ์์ที�แต่่งข้�นเพั่�อใชื่้อบรมสั�งสอน มีบทบ�ทโดยต่รงคำ่อ
กำ�หนดบรรทัดฐ�นท�งสังคำมให้ป็ระพัฤต่ิต่�มจ�รีต่ป็ระเพัณี ต่�มศีลูธ์รรมแลูะต่�มบทบ�ทหน้�ที�
โดยเน่�อห�ในวรรณกรรมคำำ�สอนสอดแทรกคำว�มคำิด คำต่ิธ์รรม คำ่�นิยม แลูะคำว�มเชื่่�อของคำนในสังคำม
นั�น ๆ ต่ลูอดจนหลูักธ์รรมท�งศ�สน�เพั่�อเป็็นหลูักในก�รป็ฏิิบัต่ิต่นต่่อศ�สน� ต่่อเพั่�อนมนุษย์ ต่่อ
บ้�นเม่อง แลูะเป็็นหลูักในก�รดำ�รงชื่ีวิต่
ภ�ษ�เขมรเรียกวรรณกรรมคำำ�สอนว่� ฉบับ (จฺบ�บ่ อ่�นว่� ชืฺ่บับ) เป็็นวรรณกรรมที�มีอิทธ์ิพัลู
ต่่อวิถ่ีชื่ีวิต่ของคำนเขมรเป็็นอย่�งม�ก ในสมัยก่อนคำนเขมรนำ�ฉบับม�ใชื่้ในก�รศ้กษ�เลู่�เรียน โดย
พัระสงฆ์์ผูู้้เป็็นคำรูให้ลููกศิษย์ท่องจำ�คำำ�สอนต่่�ง ๆ ในลูักษณะของก�รสวด หลูังจ�กที�เด็กฝึึกอ่�น
หนังส่อได้แลู้ว เน่�อห�คำำ�สอนที�ป็ร�กฏิในฉบับ ส่วนม�กเน้นเร่�องก�รป็ฏิิบัต่ิต่นให้ถู่กต่้องต่�มทำ�นอง
คำลูองธ์รรม ส�ม�รถ่ดำ�รงต่นอยู่ในสังคำมได้อย่�งมีคำว�มสุข
วรรณกรรมฉบับของเขมรมีอยู่เป็็นจำ�นวนม�กแลูะนิยมแต่่งเป็็นร้อยกรอง มีสัมผู้ัส
คำลู้องจองกัน ทำ�ให้จดจำ�ได้ง่�ย ท่องได้คำลู่องป็�ก โดยผูู้้ถู่กสอนไม่รู้ส้กต่ัวแลูะไม่มีป็ฏิิกิริย�ต่่อต่้�น
วรรณกรรมฉบับของเขมรมักไม่ระบุเวลู�แต่่งแลูะชื่่�อผูู้้แต่่ง แต่่เม่�อพัิจ�รณ�จ�กลูักษณะคำำ�ป็ระพัันธ์์
ต่ลูอดจนลูักษณะภ�ษ�ที�ใชื่้ สันนิษฐ�นว่�เป็็นวรรณกรรมที�เกิดข้�นต่ั�งแต่่สมัยกรุงอุดงคำ์เป็็นต่้นม�
ซื่้�งมีจำ�นวนม�ก เชื่่น ฉบับกรม ฉบับเก่� ฉบับต่รีเนต่ร ฉบับพัระร�ชื่สมภ�ร ฉบับอริยสัต่ถ่� ฉบับวิธ์ูร
บัณฑิิต่ เป็็นวรรณกรรมฉบับสมัยโบร�ณซื่้�งแต่่งในสมัยกรุงอุดงคำ์เป็็นร�ชื่ธ์�นี ส่วนฉบับคำำ�กลูอน
สอนชื่�ยหญิิง ฉบับกรมงุย แลูะฉบับสุภ�ษิต่สอนหญิิง เป็็นวรรณกรรมฉบับสมัยใหม่ แต่่งสมัย
