Page 21 - 46-2
P. 21
วารสารราชบััณฑิิตยสภา
ปีีที่่� ๔๖ ฉบัับัที่่� ๒ พฤษภาคม–สิิงหาคม ๒๕๖๔
รองศาสตราจารย์์ ดร.วนิิดา ขำำาเขำีย์ว 13
เพีร์าะจุดจบของความมีอย้่ค่อความติาย ป็ร์ะเด็นนี�มิใช่เป็็นการ์มองโลกในแง่ร์�าย หากแติ่เป็็นการ์ช่วยให�
มนุษย์ได�เข�าใจถึงสิ�งสำาคัญของความเป็็นมนุษย์(DK., 2019 : 124–125)
การ์ที่ี�ดาซายน์เป็็นสัติในโลกจึงเป็็นเร์่�องที่ี�จะแยกขาดออกจากโลกได�ยาก เพีร์าะโลกเป็็นสิ�งที่ี�
ดาซายน์มีความเคยชิน และถ้กซึมซับในโลกของติน ที่ำาให�เกิดความสัมพีันธิ์กันร์ะหว่างดาซายน์กับ
สิ�งติ่าง ๆ ร์อบติัว และพีบว่า ตินเป็็นส่วนหนึ�งของสังคม วัฒนธิร์ร์ม และป็ร์ะวัติิศาสติร์์ ดาซายน์จึงคุ�นเคย
กับความเป็็นสาธิาร์ณ์ะ (Publicness) วิถีชีวิติป็ร์ะจำาวันของดาซายน์จึงถ้กจัดการ์ให�เป็็นไป็ติามที่ี�
คนอ่�นที่ำา เป็็นอย่างที่ี�คนอ่�นเป็็น คิดอย่างที่ี�คนอ่�นคิด ใช�อย่างที่ี�คนอ่�นใช� เช่�ออย่างที่ี�คนอ่�นเช่�อ ติัดสินใจ
อย่างที่ี�คนอ่�นกร์ะที่ำา จึงนำาไป็ส้่การ์ยอมร์ับแนวคิดหลักการ์ ติลอดจนมุมมองที่ี�อย้่ภายใติ�ผู้้�อ่�นกำาหนดมา
ความเป็็นติัวของติัวเองจึงถ้กกล่นไป็กับกร์ะแสโลก ที่ำาให�ดาซายน์ไม่มีความหมายที่ี�แที่�จร์ิงที่ี�มาจาก
ตินเอง แติ่มีผู้้�อ่�นเป็็นผู้้�กำาหนดเง่�อนไข ดังนั�น ดาซายน์จำาเป็็นติ�องที่ำาความเข�าใจอย่างถ่องแที่�ในความ
มีอย้่ของติน เพีร์าะการ์ที่ี�ไม่สนใจในการ์ค�นพีบติัวตินที่ี�แที่�จร์ิง โดยป็ล่อยติัวป็ล่อยใจไป็กับชีวิติที่ี�ไหล
ไป็ติามกร์ะแสโลก แล�วสนใจและให�ความสำาคัญติ่อสิ�งร์อบติัวที่ี�เกิดขึ�นในชีวิติป็ร์ะจำาวันมากไป็ จึงไม่มี
สติิในความมีอย้่หร์่อไม่มีอัติถิภาวะ หลงติิดอย้่กับมายาของโลกที่ี�มีคนอ่�น (The They) เป็็นผู้้�กำาหนด
จึงเกิดสภาวะติกติำ�า มีความมีอย้่แบบเที่ียม (inauthentic existence) (Inwood, 2019 : 26–52)
อนึ�ง การ์ที่ี�ความมีอย้่ของดาซายน์ไม่ได�มีอย้่อย่างถาวร์ แติ่ดำาร์งอย้่ในเวลา ดังนั�นดาซายน์
จึงมีภาวะที่ี�เกิดขึ�นมาแล�วดับไป็ เวลาแห่งการ์สิ�นสุดค่อความติาย ดาซายน์ซึ�งเป็็นสัติในโลก เม่�อไป็
สัมพีันธิ์กับสัติอ่�นและป็ร์ะจักษ์ถึงความสิ�นสุดก็อาจที่ำาให�มองความติายด�วยความกลัวและเกิดความ
วิติกกังวล ที่ั�งที่ี�ความติายนั�นเป็็นภาวะที่ี�มาพีร์�อมกับดาซายน์ และเป็็นภาวะที่ี�เป็็นไป็ได� (possibility)
ค่อติ�องเกิดขึ�นอย่างแน่นอน แติ่การ์หนีความติายก็เป็็นลักษณ์ะอย่างหนึ�งของดาซายน์ พีวกเขาจึง
พียายามซ่อนเร์�นและหลีกเลี�ยงความติายด�วยการ์ไม่นึกถึง หร์่อใช�คำาสละสลวยเร์ียกความติายเพี่�อให�
น่าฟ้ัง เช่น rest, pass away, passing on ในภาษาเยอร์มันมีคำา อับเลเบิน (ableben) แป็ลว่า ล่วงลับ
และ ชแติร์์เบิน (sterben) แป็ลว่า ติาย ภาษาไที่ยมีคำาว่า สุคติิ ล่วงลับ พีักผู้่อน ที่ั�งหมดนี�เที่่ากับการ์
ไม่ยอมร์ับในความมีอย้่ของติน เพีร์าะความติายค่อลักษณ์ะหนึ�งของความมีอย้่ และความติายนี�เอง
ที่ี�ช่วยจำาแนกร์ะหว่างความมีอย้่ที่ี�แที่�จร์ิงกับความมีอย้่แบบเที่ียม นั�นค่อ ดาซายน์ที่ี�มีความเข�าใจอย่าง
ลึกซึ�งด�วยตินเอง ในสิ�งที่ี�เร์ียกว่าความมีอย้่ และมีความเข�าใจอย่างแที่�จร์ิงในเร์่�องความติายจะที่ำาให�
มีสติิติ่อความติาย และมีอัติถิภาวะที่ี�มีความหมาย จึงสามาร์ถติัดสินใจด�วยตินเอง และร์้�จักป็ล่อยวาง
จนสามาร์ถก�าวพี�นจากความกลัวและความวิติกกังวล ไป็เป็็นผู้้�มีความมีอย้่อย่างแที่�จร์ิง ส่วนดาซายน์
2/12/2565 BE 14:43
_22-0789(001-019)1.indd 13 2/12/2565 BE 14:43
_22-0789(001-019)1.indd 13
