สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

59 อนุสรณ์ในการพระราชทานเพลิงศพ ศาสตราจารย์ ดร.ประเสริฐ ณ นคร ใร้ – ผืน แปลง (ไร่) สายต๊อง – สายสะดือ (ท้อง) สั่น – นับ สั้นปั๊น – กระจัดกระจาย (ดูแบ่งสันปันส่วน) สาง – ท� ำฌาปนกิจ ใส้ – ใช้ เรียกใช้ แซ้ย – ใช่ สิง – เมือง ก� ำแพง (เชียง) แส่ว – ปัก หนังสือ แส่วลาย – ตัวเขียน (ลายสือ) แส่วลิก – ปฏิทิน ทาตอก – ตาเดียว (ตาตอก) ถ้อ – กระต่าย (เถาะ) จ๊าย – เอียง เฉ (ตะวัน) ชาย จ๊อว – ก็ อุม – รักษา (ออม?) ผู้บรรยายได้ต่อสู้เพื่อให้เห็นว่าภาษาถิ่นส� ำคัญ ท่ามกลางบรรยากาศที่ว่าประเทศจะมั่นคงเพราะ ถือศาสนาเดียว ภาษาเดียว ผู้บรรยายได้ชี้แจงว่า คนเราต้องรักตัวเองก่อน แล้วรักครอบครัว รักหมู่บ้าน อ� ำเภอ ขยายไปถึงรักประเทศชาติ ถ้าตัดความรักถิ่นเสีย เขาก็จะไม่รักชาติอย่างแน่นอน บัดนี้ กระทรวง ศึกษาธิการได้เห็นความส� ำคัญของภาษาถิ่นและก� ำลังกระตุ้นให้สนใจและสงวนภาษาถิ่นไว้ เวลา ค่อนข้างจะสายไปแล้ว เพราะคนท้องถิ่นเริ่มเลิกใช้ภาษาถิ่น น� ำค� ำภาคกลางไปออกส� ำเนียงเป็นส� ำเนียง ท้องถิ่น เลิกใช้ศัพท์ภาษาถิ่นเดิมไปเสียมากแล้ว ผู้บรรยายอยากจะกระตุ้นให้ทุกคนรักและสงวน ภาษาถิ่นไว้ อย่างน้อยเพื่อไว้ใช้อ่านวรรณกรรมโบราณของภาคกลาง ศิลาจารึกและวรรณกรรมท้องถิ่น ของตนเองและยังอาจใช้ช่วยพิสูจน์ว่าถิ่นไทยเดิมอยู่ที่ไหนใครแยกออกจากกลุ่มเดิมมาก่อน และต่อมา แยกจากกันต่อไปอีก ขอให้ภาคภูมิใจในภาษาถิ่นของแต่ละถิ่นไว้แล้วจะเกิดประโยชน์อย่างมากมายกับ วงวิชาการภาษาไทย.