สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

44 อนุสรณ์ในการพระราชทานเพลิงศพ ศาสตราจารย์ ดร.ประเสริฐ ณ นคร บ่มิอย่าเลย – ไม่ต้องสงสัย แน่นอน ล� ำเชือกเขา – เครือหวาย – เครือเขา – เถาวัลย์ เทียรย่อม – ย่อม โดยปรกติ อยู่ได้ แรงใจ สะน้อย – อยู่พักผ่อนสบายเล็กน้อย เนื้ออัน บ่แรง นั้นกลัวเขา – ไม่มีแรง อ่อนแอ เถิงที่น�้ ำลึก แลน้อย – ไปถึงน�้ ำลึกลงทีละน้อย ๆ ผ้าร้าย – ผ้าขี้ริ้ว ข้าวเพรา – ข้าวเย็น ค�่ ำเช้าเพรางาย – ค�่ ำข้าวเพรา เช้าข้าวงาย ที่เถ้า ที่ตาย ที่ เร่วคน กันอยู่ เร่ว – ศพคนที่ตายนานแล้ว ในต� ำนานเชียงแสนเฝ้าศพทั้งสอง ใช้ว่า เฝ้าเรี่ยวทั้งสอง (ป่าช้า ล้านนาออกเสียง ป่าเรี่ยว เป็นป่าเหี้ยวบ้าง ป่าเห้วบ้าง ปักษ์ใต้ เรียกว่า เปรว) คน – ปนกัน ระคน นั่งก� ำมือ เซาเจ่า อยู่ – พักจับเจ่า บรรพต หีบ และ เหง – หนีบและทับ บ่เริ่ม ดั่งพระปัจเจกโพธิเจ้าก็ดี – แม้ว่า บ่เริ่ม ในเตภูมิกถาฉบับอยุธยาเปลี่ยนเป็น แม้นว่า ใน ฉบับใหม่ กากิน บมิพัก ก้ม – ไม่เสียเวลา เท่าว่า – แต่ทว่า ยินหลาก – ยินดี เข้า ล่วง อากาศ ลวง – ทาง เยียวว่า เราไส้ได้กระท� ำบุญ – ชะรอยว่า คนหาก เปรียว ไปโดย – ปลิว ที่ ท� ำเน แห่งหนึ่ง – ท� ำเล บมิได้ ป่วยการ เลย – เสียงาน บมิได้ติงได้ไหวแลมิได้ ผัด – หนุน หา ค� ำ บ่ได้แลกล่าวนั้น – ความ