สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

122 อนุสรณ์ในการพระราชทานเพลิงศพ ศาสตราจารย์ ดร.ประเสริฐ ณ นคร ๗. ประการสุดท้าย พ่อขุนรามค� ำแหงมหาราชทรงประดิษฐ์รูปวรรณยุกต์ขึ้น ท� ำให้สามารถ อ่านความหมายของค� ำได้ถูกต้อง โดยไม่ต้องดูข้อความประกอบทั้งประโยค สมมติว่าเราเข้าใจภาษา ไทยใหญ่เป็นอย่างดี แต่ถ้าจะอ่านภาษาไทยใหญ่ เขาเขียน ปีน ค� ำเดียวอาจจะอ่านเป็น ปีน ปี่น ปี้น ปี๊น ปี๋น เปน เป่น เป้น เป๊น เป๋น แปน แป่น แป้น แป๊น และ แป๋น รวมเป็น ๑๕ ค� ำ ถ้าไม่อ่านข้อความ ประกอบจะไม่ทราบว่าค� ำที่ถูกต้องเป็นค� ำใดกันแน่ แต่ตัวหนังสือของพ่อขุนรามค� ำแหงมหาราชอ่านได้ เป็น ปีน แต่อย่างเดียว ปัจจุบันนี้ คนไทยได้เลิกใช้อักขรวิธีของพ่อขุนรามค� ำแหงมหาราชไปบางส่วน ท� ำให้ข้อความ ที่เขียนก� ำกวมขึ้น กล่าวคือ ข้อความว่า ตากลม อาจอ่านว่า ตา-กลม หรือ ตาก-ลม ก็ได้ แต่อักขรวิธี แบบใหม่ก็ให้ประโยชน์ด้านประหยัดและด้านความเป็นระเบียบเรียบร้อยเพิ่มขึ้น ส่วนการที่น� ำเอาสระ ขึ้นไปไว้ข้างบนและข้างล่างของพยัญชนะตามความเคยชินนั้นท� ำให้เสียเวลาและค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเป็น สองเท่าตัวดังกล่าวมาแล้วในข้อที่ ๓ โดยมิได้ประโยชน์อื่นตอบแทนเลย จึงน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง อักขรวิธีลายสือไทย ๑. พยัญชนะต้นและสระเขียนเชื่อมติดต่อกัน เช่น กา ๒. ตัวสะกดเขียนแยกออกไป เช่น การ เขียนเป็น กา ร ๓. อักษรควบเขียนเชื่อมติดกัน เช่น กราน เขียนเป็น กรา น ๔. อักษรน� ำเขียนเชื่อมกับอักษรตาม เช่น แหนง เขียนเป็น แหน ง ๕. ไม้หันอากาศยังไม่มีใช้ ก� ำหนดให้ใช้พยัญชนะตัวเดียวกัน หรือพยัญชนะวรรคเดียวกัน เขียนเชื่อมกันสองตัวแทน เช่น อัน เขียนเป็น อ นน และ อัง เขียนเป็น อ งง ๖. สระ ออ และ อือ ไม่ต้องมี อ เคียง เช่น เขียน พ่ชื่ แทน พ่อชื่อ ๗. สระ อิ อี อือ อุ อู น� ำมาเขียนข้างหน้าติดกับพยัญชนะต้น เช่น  ป น แทน ปีน ๘. สระ เอือ ประกอบด้วย สระ อือ สระ เอ พยัญชนะต้น ตัว อ เรียงกันไป โดยตัวอักษร แต่ละตัวเชื่อมกับตัวที่อยู่ถัดไปข้างหลังตามล� ำดับ เช่น เมือง เขียนเป็น  เมอ ง และ เมือ เขียน เป็น  เมอ อ มี อ มาเคียงแทน ตัว ง สะกด ๙. นฤคหิต ใช้แทนตัว ม สะกด เช่น ชํ แทน ชม แต่รูปเป็นครึ่งวงกลม แทนที่จะเป็นวงกลม ทั้งวง ๑๐. สระ เอีย ประกอบด้วยสระ อี พยัญชนะต้น ตัว ย เรียงกันไป โดยแต่ละตัวเชื่อมกับตัว ที่อยู่ถัดไปข้างหลังตามล� ำดับและมีตัว ย เคียงอีกตัวหนึ่ง แต่วางไว้ห่างออกไป เช่น เมีย เขียน เป็น  มย ย