สำนักราชบัณฑิตยสภา

พุทธศิ ลป์ในวรรณคดี ไทย 34 The Journal of the Royal Institute of Thailand Vol. 37 No. 2 April-June 2012 ไม่เพียงแต่บทพรรณนาบ้านเมืองในยามรุ่งโรจน์งดงามเท่านั้น เมื่อเวลาล่วงผ่านไป อาคาร ปราสาทราชวัง บ้านเรือน ตลอดจนศาสนสถานช� ำรุดทรุดโทรมกลายเป็นซากปรักหักพัง กวีได้แสดงความ โศกสลดสังเวชในความเสื่อมทรามนั้นอย่างรันทดใจ ดังบางตอนของบทกวี “ศรีสัชชนาลัย” ของอังคาร กัลยาณพงศ์ โอ้ศรีสัชชนาลัย เวียงชัยพระร่วงเป็นเจ้า ก่อนพู้นหลายร้อยเข้า ราวชั้นฟ้าพลัดมาดิน บัดนี้เจดีย์กู่วิหาร ปานจิตกาธานป่าช้าสิ้น อสุรกายร่ายพิณ แว่วยินเสียงสังข์กังสดาล วังเวงวิเวกเอกภพ จบสกลไกรอันไพศาล สะอึกสะอื้นทรมาน จากปูชนียสถานดึกด� ำบรรพ์ ดึกดื่นดวงดาวแพร้ว ลมเป่าแก้วป่าอาถรรพณ์ รื่นรื่นชื่นรสสุคันธ์ สระขวัญสวนแก้วอุทยาน บุหรงรัตน์ร้องเกาะเครือวัลย์ กนกทิพย์บุหงาสวรรค์หอมหวาน กลางวัดนางพญาช้านาน อวสานสิ้นชื่อฝีมือไทย ช่อฟ้า บราลี หางหงส์ ภาพสลักบานประตู เพดาน ภาพจิตรกรรมฝาผนัง