สำนักราชบัณฑิตยสภา

143 มาลิ ทั ต พรหมทั ตตเวที วารสารราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ ๓๗ ฉบับที่ ๒ เม.ย.-มิ.ย. ๒๕๕๕ ผีดิบ กินมนุษย์เป็นอาหาร เมื่อสุดสาครลาพระฤๅษีไปตามหาพระอภัยมณี ขี่ม้านิลมังกรหลงเข้าไป ในเมืองผีดิบ “ถึงเมืองล่มจมสมุทรมนุษย์ม้วย ประกอบด้วยยักขินีพวกผีดิบ เห็นมนุษย์สุดอยากปากยิบยิบ เสียงซุบซิบเสแสร้งจ� ำแลงกาย” “โยคีครูผู้เฒ่าจึงเล่าเรื่อง นี่คือเมืองท้าวปักกาภาษาไสย เพราะพรากพระโคดมจึงจมไป เห็นแต่ใบเสมาอยู่ช้านาน เมื่อแรกล่มสมเพชพวกมนุษย์ มาม้วยมุดมรณาหนักหนาหลาน พลไพร่ไม่น้อยสักร้อยล้าน อดอาหารหิวตายจึงร้ายแรง แม้นเรือซัดพลัดเข้ามาเหล่านี้ เป็นเหยื่อผีพวกมันล้วนขันแข็ง” (๓๘๐) ผีดิบพวกนี้เดิมเป็นมนุษย์ แต่ท้าวปักกาเจ้าเมืองละทิ้งศาสนาจึงถูกลงโทษ บ้านเมืองจมน�้ ำไป ผู้คนหลาย ล้านอดอาหารตายจึงกลายเป็นผีดิบดุร้าย กินคน เรือใครพลัดหลงเข้ามาก็จะตกเป็นเหยื่อถูกผีดิบกิน จะเห็นได้ว่าอาหารที่ปรากฏอยู่ในเรื่อง พระอภัยมณี ไม่ได้แตกต่างจากอาหารในปัจจุบัน เพียงแต่บางชนิดอาจไม่เป็นที่รู้จักแพร่หลาย อาจเนื่องมาจากเป็นอาหารเฉพาะกลุ่มหรือเป็นอาหาร ที่มีเครื่องปรุงและขั้นตอนในการท� ำมาก จึงไม่ค่อยมีใครท� ำเพราะสิ้นเปลืองเวลา ท� ำให้คนทั่วไปไม่มี โอกาสได้พบเห็นบ่อยนัก สุนทรภู่ให้ความสนใจเรื่องอาหารการกินและมีความรู้เรื่องอาหารของชาติต่าง ๆ ดี สามารถให้รายละเอียดเกี่ยวกับอาหารประเภทต่าง ๆ ไว้อย่างชัดเจน ถ้าสุนทรภู่ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ในการท� ำอาหารก็คงได้เคยลองชิมอาหารเหล่านี้มาแล้ว จึงสามารถบรรยายจนผู้อ่านนึกภาพตามได้ เป็นการเพิ่มสีสันให้กับเรื่อง พระอภัยมณี ไม่น้อย