สำนักราชบัณฑิตยสภา

9 นววรรณ พั นธุเมธา วารสารราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ ๓๗ ฉบับที่ ๒ เม.ย.-มิ.ย. ๒๕๕๕ นอกจากเสียงสระเหล่านี้ ก็ยังมีเสียงพยัญชนะที่ให้ความหมาย เสียง ย แสดงอาการเคลื่อนไหว ไม่อยู่นิ่ง เช่นนั่ง ยงโย่ยงหยก ท� ำ หยุกหยิก เคี้ยวหมาก หยับ ๆ ลุกขึ้น ยักแย่ยักยัน ยักย็อกแย็ก เต้น หย็องแหย็ง แล้วกระโดด โหยง ๆ เสียง ง ให้ความหมายว่าไม่ตรง ม้วนงอที่ปลาย เช่น คนจมูก งุ้ม หนวด โง้ง มือ หงิกงอ ยืนบนชะง่อนเขาที่ เงื้อมง�้ ำ เสียง ว และ พ ประกอบขึ้นเป็นค� ำแล้ว บางค� ำจะแสดงลักษณะของแสง เช่น แสงเพชร พร่างพร้อยพรายแพรวพราวตา แสงแวบวับแวววาววอมแวม เสียง อ ลักษณะตัว อ เอง ก็กลม ๆ ป้อม ๆ ค� ำที่มีเสียง อ ก็มักมีความหมายไป ในทางกลม ๆ อ้วน ๆ เหมือนกัน เช่น อ้วน เป็น โอ่ง อวบอูมอิ่มเอิบ เหมือน อึ่งอ่าง เสียง ข ค มีความหมายไปในทางโกรธ ไม่พอใจ จะเป็นเพราะว่าเสียงนี้ฟังกระโชก โฮกฮาก เหมาะที่จะแสดงความโกรธหรืออย่างไรก็เหลือเดา เช่น เขา ขุ่นแค้นขึ้งเคียด ขัดเคืองใจ ค� ำที่เสียงกับความหมายสัมพันธ์กันเช่นนี้ เราไม่อาจตัดสินได้ว่าเป็นเพราะบังเอิญ หรือเป็นเพราะเสียงบางเสียงใช้เป็นสัญลักษณ์แสดงลักษณะบางอย่างได้ ไม่ว่าค� ำเหล่านี้ จะเกิดขึ้นด้วยเหตุใดก็ตาม ก็ย่อมแสดงว่าภาษาที่เราใช้พูดกันอยู่ทุกวัน ใกล้ตัวเราที่สุด จนเรามองไม่เห็นความส� ำคัญนั้น ก็ยังมีอะไรลึกลับซ่อนเร้นอยู่ควรแก่การศึกษา เมื่อได้ สนใจศึกษากันบ้างแล้ว ก็จะพบว่าการเรียนภาษาไม่ใช่เรื่องน่าเบื่ออีกต่อไป ( การใช้ภาษา หน้า ๑-๓) รองศาสตราจารย์ ดร.ประพิณ มโนมัยวิบูลย์ ได้ศึกษาเรื่อง “Tonal Derivation in Thai” และ รายงานเสนอต่อที่ประชุม The Tenth International Conference on Sino-Tibetan Languages and Linguistics ณ มหาวิทยาลัยยอร์ชทาวน์ สหรัฐอเมริกา ในรายงานเรื่องนี้ ผู้รายงานได้ยกตัวอย่างค� ำใน ภาษาไทยสยามที่แสดงให้เห็นว่า การที่ค� ำ ๒ ค� ำซึ่งมีความหมายสัมพันธ์กัน ต่างกันเฉพาะเสียงพยัญชนะต้น หรือเสียงวรรณยุกต์นั้น เป็นเพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงเสียงพยัญชนะหรือเสียงวรรณยุกต์ เพื่อประโยชน์ ในการสร้างค� ำใหม่ขึ้นใช้ในภาษาไทดั้งเดิม ดังจะยกข้อความในรายงานมาบางตอนต่อไปนี้ ความไม่เหมือนกันของพยัญชนะต้นและความไม่เหมือนกันของเสียงวรรณยุกต์ หาได้ไม่ยากในภาษาไทย เราสามารถตั้งสมมุติฐานได้ว่า การเปลี่ยนแปลงนั้น เนื่องมา จากกลไกบางอย่างทางระบบหน่วยค� ำเป็นปฐม ความเปลี่ยนแปลงระหว่างพยัญชนะ