สำนักราชบัณฑิตยสภา

ศิ ลปะกั บวิ ทยาศาสตร์ 252 The Journal of the Royal Institute of Thailand Vol. 37 No. 4 Oct-Dec 2012 ส� ำหรับ เด็กปัญญาอ่อน ไม่ควรให้แต่ละคนเลือกชนิดสัตว์ซ�้ ำกัน เพราะจะท� ำให้เกิดการลอกงาน กัน เด็กประเภทนี้เหมาะที่จะท� ำกิจกรรมในห้องเรียนใช้กระดานด� ำหรือกระดาษห่อของแผ่นใหญ่ ๆ คล้าย การเรียนในห้องเรียนทั่วไป เด็กพิการด้านการเรียนรู้ ให้เด็กแสดงจ� ำเพาะสิ่งง่าย ๆ เช่น แสดงเป็นสิงโตไม่กินทุกอย่างที่ ขวางหน้า เด็กแรคคูนใช้มือขวาหรือซ้ายคุ้ยเขี่ยกินอาหารด้วยมือซ้ายหรือขวา เด็กพฤติกรรมหรืออารมณ์ผิดปรกติ ให้เลือกสัตว์ประเภทว่านอนสอนง่าย และอยู่ร่วมกันได้ดี เช่น สุนัข แมว เด็กพิการทางกาย ใช้สีฝุ่นดีกว่าดินสอแป้ง อาจต้องพันด้ามพู่กันให้หนาเหมาะมือจับ และอาจ ต้องต่อด้ามยาวในกรณีเด็กนั่งเก้าอี้ล้อ เด็กพิการทางการได้ยิน ใช้ภาพสัตว์หลากหลายชนิดให้เด็กอภิปรายกัน ท� ำให้เด็กเกิดการ สร้างสรรค์และสร้างภาพสัตว์อื่นนอกจากภาพเหล่านั้น และจะไม่ลอกแบบกัน เด็กพิการทางสายตา ไม่จ� ำเป็นให้เด็กเลือกชนิดสัตว์ต่าง ๆ เพราะเด็กกลุ่มนี้จะไม่ลอกเลียน แบบกัน พาเด็กไปสวนสัตว์ไปส� ำรวจสัตว์จริง ๆ หรือใช้หุ่นสัตว์จะช่วยให้เด็กเกิดแนวคิดในเรื่องสัตว์ต่าง ๆ การให้เด็กผ่านการเรียนการปั้นตัวสัตว์มาก่อนจะช่วยการเขียนภาพได้มาก การให้เด็กออกไปวาดภาพบนพื้นสนามเนื้อหยาบ ควรใช้ดินสอเทียนวาดบนแผ่นกระดาษห่อ ของแผ่นใหญ่ เพราะเด็กสามารถคล� ำรู้เส้นที่วาดได้จากพื้นหยาบใต้กระดาษ รูปที่ ๘ ภาพเด็กก� ำลังชมผลงานศิลปะในสนาม