สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

35 มาลิ ทั ต พรหมทั ตตเวที วารสารราชบัณฑิตยสภา ปีที่ ๔๐ ฉบับที่ ๒ เม.ย.-มิ.ย. ๒๕๕๘ ๑. กินเสียสิ เสื้อขนสัตว์ของข้า โฮจ้าได้รับเชิญไปงานเลี้ยงอาหารโดยใส่เสื้อผ้าที่ใช้ในชีวิตประจ� ำวันไป ไม่มีใครสนใจเขาเลย โฮจ้างงมาก เขารีบกลับบ้านไปเปลี่ยนใส่เสื้อคลุมขนสัตว์หรูหราแล้วกลับไปที่งานเลี้ยง คราวนี้มีคนมารับ เขาที่ทางเข้าและพาไปนั่งที่ดีที่สุด เมื่อมีผู้น� ำซุปมาเสิร์ฟโฮจ้าจุ่มปกเสื้อลงไปในซุปพร้อมพูดว่า “กินซุปนี่ซี กินเสียสิ เสื้อขนสัตว์ของข้า” ผู้คนพากันประหลาดใจและถามโฮจ้าว่าท� ำเช่นนี้ท� ำไม โฮจ้าตอบว่า “เสื้อขนสัตว์ได้รับการต้อนรับ อย่างดีที่สุด ดังนั้นจึงสมควรได้กิน” ...เรื่องนี้สะท้อนให้เห็นว่าคนทั่วไปมักมองและตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก และโฮจ้าก็ให้ บทเรียนแก่พวกเขาด้วยการเสียดสี ๒. นกไนติงเกลมือใหม่ โฮจ้าเข้าไปในสวนผลไม้และปีนต้นแอพพริค็อต ขณะที่เขาก� ำลังสวาปามลูกแอพพริค็อตอยู่ เจ้าของสวนก็วิ่งเข้ามา “นี่แกขึ้นไปท� ำอะไรบนนั้น” “ข้าเป็นนกไนติงเกลไงล่ะ” โฮจ้าอธิบาย “ข้าก� ำลังร้องเสียงรัวอยู่” เจ้าของสวนท้าว่า “งั้นก็ลองร้องเสียงรัวให้ข้าฟังหน่อย” เมื่อพยายามร้องให้เหมือนนกไนติงเกล เสียงที่โฮจ้าเปล่งออกมาแสนจะทุเรศ เจ้าของสวนตกตะลึง “นี่มันเสียงนกไนติงเกลประเทศไหนกันเล่า” โฮจ้าตอบว่า “นกไนติงเกลมือใหม่ก็ร้องอย่างนี้แหละ” ...นอกจากอารมณ์ขันแล้ว เรายังเห็นความเจ้าเล่ห์แบบศรีธนญชัยของโฮจ้าที่เมื่อจนตรอก แล้วก็แก้ตัวแบบน�้ ำขุ่น ๆ หน้าตาเฉย ๓. โรยแป้งบนราวตากผ้า เพื่อนบ้านมาหาโฮจ้าเพื่อขอยืมราวตากผ้า โฮจ้าเดินเข้าบ้านไปและกลับออกมาอีกครั้ง “เสียใจนะ มีใครเกิดเอาแป้งไปโรยบนราวตากผ้าแล้วละ” “เป็นไปได้ยังไง โฮจ้า” เพื่อนบ้านพูด “ใครจะบ้าเอาแป้งไปโรยบนราวตากผ้ากัน” “ก็เมื่อคนเขาไม่อยากให้ยืมของไงล่ะ” ...ผู้อ่านอาจคิดว่าโฮจ้าเป็นคนใจจืดใจด� ำ แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งเพื่อนบ้านคนนี้อาจเคยยืมของ เป็นประจ� ำจนโฮจ้าระอา อีกอย่าง ราวตากผ้าก็เป็นสิ่งที่น่าจะมีใช้กันทุกบ้านไม่น่าต้องยืมกัน