สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

วิ ธี ดี ดพิ ณกู่เจิ งแบบไทย 62 The Journal of the Royal Society of Thailand Vol. 41 No. 1 January-March 2016 ชื่อว่า “กู่เจิง” (Gu-Zheng) ซึ่งเป็นต้นเค้าของพิณจีนที่รู้จักกันดีในปัจจุบัน ที่น่าสนใจคือ พิณกู่เจิงที่ สร้างขึ้นใหม่ในยุคของจิ๋นซีฮ่องเต้นั้นมีสายอยู่เพียง ๒๕ สาย (ครึ่งหนึ่งของพิณ ๕๐ สายที่เล่าขานกันมา) และเป็นพิณที่วางดีดในแนวนอน ต่อมาได้มีการพัฒนารูปร่างและจ� ำนวนสายพิณแตกต่างกันไปหลาย รูปแบบโดยลดจ� ำนวนสายลง เท่าที่ผู้เขียนเคยเห็นมีจ� ำนวน ๒๑ สาย ๑๘ สาย ๑๖ สาย และ ๑๒ สาย ภาพพิณกู่เจิงในหนังสือ Geographic กล่าวถึงพิณโบราณที่พบในสุสาน ของเจ้าหญิงจีนองค์หนึ่งทางตอนใต้ของจีน อายุกว่า ๒,๐๐๐ ปี ประวัติการน� ำพิณกู่เจิงมาบรรเลงในวงการดนตรีไทย เมื่อวันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๒๐ ผู้เขียนได้พบพิณกู่เจิงวางขายอยู่ที่ร้าน “กว้างเจียบเซีย” ซึ่งเป็นร้านขายเครื่องดนตรีจีนเล็ก ๆ ในถนนแปลงนาม ตั้งอยู่ระหว่างถนนเจริญกรุงกับถนนเยาวราช จึงซื้อมาตัวหนึ่ง เป็นพิณขนาด ๑๖ สาย มาจากเมืองซัวเถา สาธารณรัฐประชาชนจีน ตอนที่ซื้อมานั้น ผู้เขียนสนใจเพียงเพราะเคยเห็นแต่ในภาพยนตร์จีนเท่านั้น ประกอบกับชอบกระแสเสียงอันพลิ้วพราย ไพเราะน่าฟังด้วย หลังจากซื้อมาแล้วก็เสียเวลาคิดค้นหาวิธีดีดบรรเลงอยู่เป็นเวลานานจึงน� ำมาบรรเลง เพลงไทยได้ เพลงแรกที่บรรเลงคือ เพลงลาวเจริญศรี ซึ่งต้องดัดแปลงแนวทางในการบรรเลงใหม่บ้าง เพื่อให้เหมาะสมกับระบบเสียงของพิณชนิดนี้