สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

ชลดา เรื องรั กษ์ลิ ขิ ต 43 วารสารราชบัณฑิตยสภา ปีที่ ๔๑ ฉบับที่ ๑ มกราคม-มีนาคม ๒๕๕๙ ผู้เขียนจะยกเหตุการณ์ตอนหนุมานถวายแหวนแด่นางสีดาในทั้ง ๒ ส� ำนวนมาเปรียบเทียบกัน ดังนี้ บทละครเรื่องรามเกียรติ์ บัดนั้น ค� ำแหงหนุมานชาญสมร ได้ฟังอัครราชบังอร ประนมกรแล้วทูลสนองไป เมื่อพระองค์อยู่ด้วยพระทรงสังข์ ข้ายังหามาเป็นข้าไม่ ทูลพลางถวายแหวนกับสไบ ของนี้ภูวไนยให้มา สั่งว่าธ� ำมรงค์พระเทวี อสุรีถอดขว้างยักษา สดายุเมื่อใกล้มรณา ถวายพระจักราฤทธิรอน อันพระภูษาสไบทรง ขององค์อัคเรศสายสมร ซึ่งฝากไว้กับวานร ภูธรให้เป็นส� ำคัญมา เมื่อนั้น โฉมนางสีดาเสน่หา เห็นพระธ� ำมรงค์อลงการ์ กับผ้าสไบของเทวี ดั่งได้พบองค์พระทรงฤทธิ์ แล้วคิดสงสัยกระบี่ศรี จึ่งมีมธุรสวาที ของนี้สิตกอยู่กลางไพร ตัวท่านเป็นพวกกุมภัณฑ์ เที่ยวไปอารัญเก็บได้ ไอ้ทศเศียรจังไร แกล้งใช้ให้เอ็งน� ำมา ท� ำกลลวงกูมิให้ตาย ด้วยแยบคายถ้อยค� ำมารษา ตัวเราไม่เชื่อวาจา พวกไอ้พาลาสาธารณ์ เมื่อนั้น วายุบุตรผู้ปรีชาหาญ ฟังพระเสาวนีย์นงคราญ กราบกับบทมาลย์แล้วทูลไป พระมารดาโลกอย่ากินแหนง จะแต่งมาล่อลวงนั้นหาไม่ พระองค์สั่งข้าเป็นความนัย ให้สิ้นสงสัยของเทวี ว่าเมื่อสมเด็จพระบิตุรงค์ ตั้งมงคลการภิเษกศรี ยกมหาธนูโมลี ที่ในบูรีมิถิลา พระแม่เจ้าแอบอยู่ยังบัญชร พอพระสี่กรนาถา เสด็จด� ำเนินเข้ามา นัยนาต่อเนตรเล็งกัน ต่างองค์ต่างคิดปฏิพัทธ์ ก� ำหนัดในรสเกษมสันต์ ความลับเป็นที่ส� ำคัญ รู้กันแต่กับพระเทวี