สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

ศึ กษาวรรณกรรมทางศาสนาเชิ งเปรี ยบเที ยบ : พระธรรมบท ภควั ทคี ตา และกวี นิ พนธ์ของยูนุส เอมเร 108 The Journal of the Royal Society of Thailand Vol. 41 No. 1 January-March 2016 ๙.๒๐ ผู้รอบรู้ไตรเพทและเสพโสม ช� ำระบาปเศียรโน้มนบไหว้ข้า จัดยัญพิธีหวังสวรรค์ในชั้นฟ้า จึงไปสู่โลกเทวาเมื่อสิ้นใจ ๙.๒๑ สถิตสวรรค์มินานต้องล่วงลับ แล้วหวนกลับสู่โลกมนุษย์ใหม่ เมื่อบุญที่ท� ำมาใช้หมดไป ท� ำบุญไว้เท่าใดได้เท่านั้น ๙.๒๒ ส่วนผู้ที่ศรัทธาในตัวเรา ตั้งจิตเฝ้าบูชาไม่เหหัน จะได้อยู่กับเราชั่วนิรันดร์ มีสุขสันต์เคียงเรานานเท่านาน ๙.๒๓ โอ้อรชุนเอยเจ้าจงรู้ ผู้ที่บูชาเทพทุกสถาน ไม่ว่าเทพองค์ใดในจักรวาล นั่นคือการบูชาเราผิดวิธี ๙.๒๔ เพราะเราคือผู้รับเครื่องบูชา ที่ผู้คนน� ำมาขมันขมี หากไม่รู้จักเราไม่ไยดี ชนเหล่านี้ก็หลงผิดไม่พ้นภัย ในบทที่ ๑๒ ร้อยกรองที่ ๕ ได้อธิบายว่ายากที่จะเข้าใจพระเป็นเจ้าที่ไร้ร่าง ดังเช่น ‘ปรมาตมัน’ ๑๒.๕ เป็นทางยากหากใครมุ่งไปสู่ พระเจ้าผู้ไร้ร่างแลไม่เห็น เพราะมนุษย์มีร่างจึงล� ำเค็ญ ช่างยากเย็นมิเข้าใจผู้ไร้ลักษณ์