สำนักงานราชบัณฑิตยสภา

ศึ กษาวรรณกรรมทางศาสนาเชิ งเปรี ยบเที ยบ : พระธรรมบท ภควั ทคี ตา และกวี นิ พนธ์ของยูนุส เอมเร 106 The Journal of the Royal Society of Thailand Vol. 41 No. 1 January-March 2016 คาถาที่ ๕ ในหมวดที่ ๑ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ในโลกนี้ เวรย่อมไม่ระงับด้วยการจองเวร แต่ระงับด้วยการไม่จองเวร นี้เป็นกฎตายตัว ๓ คาถาที่ ๖๓ ในหมวดที่ ๕ พาลวคฺค คนโง่ที่รู้ตัวว่าเป็นคนโง่ ยังพอถือว่าเป็นบัณฑิตได้ แต่คนโง่ที่ส� ำคัญตนว่าเป็นบัณฑิต นั่นแหละเรียกว่า คนโง่แท้ ๔ คาถาที่ ๒๕๙ ในหมวดที่ ๑๙ ธมฺฏฺวคฺค บุคคลไม่ชื่อว่า ผู้ทรงธรรม เพียงเพราะพูดมาก ส่วนผู้ใดถึงได้สดับตรับฟังน้อย แต่รู้แจ้งสัจธรรม ไม่ประมาทในธรรม ผู้นั้นแลเรียกว่า ผู้ทรงธรรม ๕ คาถาที่ ๓๘๘ ในหมวดที่ ๒๖ พฺราหฺมณวคฺค ผู้ละบาปได้เรียกว่า “พราหมณ์” ผู้สงบระงับกิเลสได้เรียกว่า “สมณะ” ผู้ก� ำจัดความเศร้าหมองของตนได้ เรียกว่า “บรรพชิต” ๖ ๓ เล่มเดิม, หน้า ๑๕. ๔ เล่มเดิม, หน้า ๑๔๕. ๕ เล่มเดิม, หน้า ๕๗๓. ๖ เล่มเดิม, หน้า ๘๔๙.