ปี-39-ฉบับที่-3

251 โชษิ ตา มณี ใส วารสารราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ ๓๙ ฉบับที่ ๓ ก.ค.-ก.ย. ๒๕๕๗ อย่าท� ำซุกซน เล่กลโหดไร้ ไม่เรียนอะไร เอาแต่ใจเอง มาอยู่กับครู ไม่เพียรเรียนรู้ ดีแต่โฉงเฉง ครูสอนเช้าค�่ ำ ไม่จ� ำย� ำเกรง เป็นคนชะเลง เอาแต่ความสบาย เวลาขบฉัน กัปปีจังหัน ไม่หาถวาย น�้ ำใช้น�้ ำฉัน สาระพันดูดาย จนเที่ยงจนสาย มิได้น� ำภา เที่ยวไปไม่อยู่ จับไก่ไล่หมู วิ่งไปวิ่งมา หนังสือทิ้งไว้ มิได้ศึกษา ก ข ก กา เลอะเข้าหากัน ไม่เรียนเขียนอ่าน ครูบาว่าขาน นั่งนิ่งยิงฟัน ครูไล่หนังสือ ยิ่งดื้อยิ่งรั้น ครูขู่ตีรัน ลงนั่งหน้าเซียว ครูกักตัวไว้ ไปไหนไม่ได้ แลดูไม้เรียว คิดอ่านมารยา ลาไปคี่เยี่ยว แกล้งคิดบิดเบี้ยว เที่ยวเบือนเชือนแช ครูรู้ครูตี คอยได้ท่วงที หนีไปฟ้องแม่ นินทาอาจารย์ ด้วยการตอแหล คี่อ่อนคี่แก่ เล่าให้แม่ฟัง เอาแต่ความชั่ว ยกใส่โทษขรัว กล่าวร้ายภายหลัง ปะพ่อแม่ดี เขาไม่อีนัง พาตัวเก้กัง มาส่งอาจาริย์ ตีกันวุ่นวาย แช่งให้ครูตาย จะได้ไปบ้าน ลางแห่งพ่อแม่ ฟังแต่กูมาร กล่าวโทษอาจาริย์ เชื่อถือว่าจริง ไปไว้ครูอื่น เปนคนบ้องตื้น ไม่ตฤกนึกกริ่ง ปะครูตีรัน ลูกนั้นสุงสิง ภากันยุ่งยิ่ง เร่วัดสัดไป ฯลฯ อยู่จนโตโต้ง บวชเปนเณรโค่ง ไม่เกรงกลัวใคร กินแต่เช้าค�่ ำ ท� ำกรรมลักไก่ ไก่มีไม่ได้ จับกินสิ้นเตียน กลายเปนหัวไม้ ใครท� ำขัดใจ สร้างไม้ตีเศียร สี่เหลี่ยมแปดเหลี่ยม ถือแอบแนบเนียน เที่ยวไล่เบียดเบียฬ สงฆ์เถรเณรชี ฯลฯ