ปี-39-ฉบับที่-3

245 โชษิ ตา มณี ใส วารสารราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ ๓๙ ฉบับที่ ๓ ก.ค.-ก.ย. ๒๕๕๗ อนึ่ง จงทราบว่าการพิจารณาศพเป็นวิธีหนึ่งของการเจริญกรรมฐาน ท� ำให้ เห็นความไม่เที่ยงแท้ของสังขาร การเจริญกรรมฐานเป็นทางก� ำจัดกิเลส และเมื่อสิ้นกิเลสก็จะเข้าถึงนิพพาน ซึ่งเป็นภาวะสุขสว่างไม่มีใดเท่า นิพพานไม่เป็นรูปธรรม ไม่เป็นบุคคลหรืออะไรใด ๆ ผู้เข้าถึงนิพพาน ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดในไตรภูมิ บางคนสงสัยว่าหากไม่เป็นรูปไม่เป็นพรหมอินทร์จะมีความสุขอย่างไร จะเปรียบให้เข้าใจว่าเหมือนนอนฝัน เย็นใจ ไม่มีที่อ้าง ไปคนเดียว เมื่อตื่นชมว่าฝันสนุกจริง ถามว่าก็เมื่อ นอนหลับตา (ไม่เห็นสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นรูปธรรม) ท� ำไมสนุกได้เล่า การรู้สึกถึงความสุขในนิพพานก็เกิดได้ เช่นกันกับการรู้สึกถึงความสนุกในฝันฉะนั้น ๒.๒ ข้อปฏิบัติตนส� ำหรับสามเณร u รู้หน้าที่ อาจารย์จะไปที่ใดก็จัดเตรียมสิ่งของให้พร้อม u ไม่เอาเปรียบเด็ก ในการรับประทานอาหาร สามเณรและเด็กต้องรับประทาน อาหารร่วมกันด้วยดี ไม่แย่งกัน ถ้วยชามจะบิ่น สามเณรโตกว่า ต้องไม่รู้มากเอาเปรียบเด็ก รีบฉันแย่งเด็ก จนหมด หรือเลือกหยิบอาหารส่วนที่ดี ๆ ไปจนสิ้น เมื่อฉันอิ่มแล้วต้องไม่ทิ้งส� ำรับไว้ สั่งให้เด็กซึ่งรับประทาน ช้ากว่าตนเป็นผู้ล้างถ้วยชาม เด็กไม่ได้รับประทาน ซ�้ ำยังต้องรับภาระล้างถ้วยชามก็ร้องไห้ทิ้งส� ำรับเหมือน กัน ส� ำรับที่ทิ้งไว้ไม่มีผู้ดูแล นกกาก็จะมากินกันกลุ้ม การประพฤติเช่นนี้จะถูกลงโทษ เพราะเกียจคร้าน เกี่ยงงาน ใครรู้เข้าเขาจะรังเกียจ ไม่ให้ลูกสาว u ฉันแล้วต้องเก็บกวาด ของไม่ควรเสียก็อย่าให้เสีย อาหารที่เหลืออย่าเททิ้งเปล่า เก็บไว้ให้ทานแก่สัตว์ มีสุนัข และกา เป็นต้น ของเสียชาตินี้จะเป็นของดีชาติหน้า u จัดการอย่างเหมาะสมกับสิ่งที่อาจารย์ได้รับมา เช่น เครื่องไทยทาน ของติดกัณฑ์ เทศน์ จงจัดเก็บเป็นระเบียบ หากมีมากก็น� ำไปถวายพระอาคันตุกะ พระอาพาธ จะได้ทั้งบุญปัจจุบัน คือ ผู้รับคิดถึงคุณ และบุญในอนาคตคือได้ไปสวรรค์ อนึ่ง ของที่เหลือเป็นเสี้ยวเป็นส่วนจากที่สงฆ์ฉันแล้ว อาจให้แก่เพื่อนสามเณร เด็กในวัด และสัตว์ทั้งหลาย u อย่าฉันก่อนสงฆ์ คนเขาตั้งใจถวายสงฆ์ เป็นสามเณรอย่าน� ำไปฉันก่อน บางที อาจารย์อยากฉัน บางอย่างที่ได้รับถวายมา สามเณรฉันเสียหมด มีโทษ ๒ ประการ ได้แก่ โทษกินของสงฆ์ และโทษขัดใจอาจารย์ บาปกินของสงฆ์ท� ำให้ตายไปตกนรก แล้วเป็นเปรตปากเท่ารูเข็ม กินเท่าใดก็ไม่พอ u เมื่อเห็นเด็กรูปร้ายอย่ารังแก อย่าพูดจาหมิ่นเย้ย เด็กโตขึ้นอาจมีวาสนาเพราะด้วย ความเพียร ตนตกต�่ ำกว่าจะขายหน้า พึงคิดว่าเป็นเรื่องบุญท� ำกรรมแต่ง ถึงอย่างไรทุกคนก็สามารถด� ำเนิน ชีวิตไปตามวิถีของตน งูไม่มีตีนมือยังขึ้นต้นไม้ได้ แม่ไก่ไม่มีนมยังเลี้ยงลูกได้ ปูไม่มีศีรษะ มีเพียงก้ามก็ยัง เลี้ยงตัวได้ เป็นคนเหมือนกัน แม้เขามีรูปไม่จ� ำเริญก็อย่าคิดเดียดฉันท์