ปี-39-ฉบับที่-3

233 ชลดา เรื องรั กษ์ลิ ขิ ต วารสารราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ ๓๙ ฉบับที่ ๓ ก.ค.-ก.ย. ๒๕๕๗ ๒. ฉลาดมีไหวพริบ ดังปรากฏว่าเมื่ออินูหนีนางอาหยังไปยังเมืองของปันหยีมิสาหรังเพราะทน รบเร้าให้ตนมีความสัมพันธ์กับนางไม่ได้ เมื่อไปถึงขณะที่ยังไม่ลงจากรถก็พบว่าเมืองเงียบผิดปรกติ และ ได้ยินเสียงมะเดหวีที่ครวญถึงจันตะหรา อินูก็ทราบทันทีว่าปันหยีมิสาหรังคือจันตะหรากิรหนาแปลง เป็นชาย ดังพบในข้อความ (บทละครเรื่องปันหยีมิสาหรังและรุ่งฟ้าดอยสิงห์ : ๗๗-๗๘) ดังนี้ อินู: เอ๊ะ – ออกพระนามประไหมสุหรีถูกลิกูวางยาพิษ และออกชื่อจันตะหรา กิรหนา ถ้าเช่นนั้นปันหยีก็คือจันตะหรากิรหนาน่ะซิ (พญาโศก) อนิจจาดวงยิหวายอดยาจิต ไฉนปิดข้อข� ำอ� ำพรางพี่ แสนสุดเสียดายพันทวี แก้วก� ำในมือพี่มาหายไป ชื่นแต่กลิ่นสไบทรง องค์น้องรักไม่ลืมได้ หยิบส่าโบ๊ะขึ้นเช็ดชลนัย โสการ�่ ำไห้มิสร่างซา อินู: โธ่ - ปันหยีเอ๋ย พี่ไม่รู้เลยว่า เจ้าจะเป็นจันตะหรา ถ้ารู้ความจริงแล้ว จะไม่เป็นเช่นนี้เลย (พูดเสร็จแล้วลงจากรถ) นอกจากนี้ เมื่ออินูสงสัยว่าก� ำบูวะระคะเป็นคนเดียวกันกับปันหยีมิสาหรังและจันตะหรา กิรหนา ก็คอยจับตาดูจนแอบเข้าไปในห้องนอน เห็นก� ำบูวะระคะอุ้มตุ๊กตาทอง และร� ำพันถึงชะตาชีวิต ด้วยความน้อยใจก็ทราบทันทีว่าก� ำบูวะระคะคือจันตะหรากิรหนา จึงแสดงตนและท� ำให้จันตะหรายอมรับ ความจริง ดังเนื้อความท้ายฉากที่ ๕๔ ต่อกับฉากที่ ๕๕ ซึ่งปันหยียาหยังกุสุมาสนทนากับพี่เลี้ยง และแอบ เข้าไปในห้องก� ำบูวะระคะ (เรื่องเดิม : ๑๓๑-๑๓๒) ดังนี้ สมาร์: เขาไม่อยู่หรือพระเจ้าคะ ? ปันหยี: เขายังอยู่ในห้อง เห็นจะไปอาบน�้ ำอาบท่าหรือไง ข้าจะไป แอบดูในห้องนอนของเขาถึงจะรู้เรื่อง ไปทางโน้นเถิดพี่ (เข้าโรงไป ถ้าวะระคะแต่งตัวยังไม่เสร็จ ให้พวกพี่เลี้ยงออกมาเล่นตลกอย่าให้ ฉากว่าง ให้มาพูดนินทาล้อปันหยี ตลอดจนเข้าไปแอบดูว่าที่แคบร้อนจะตาย พูดจาอะไรไม่ได้ อัดใจเป็นต้น แล้วแต่จะพูดกัน) ฉากที่ ๕๕ ห้องนอนก� ำบูวะระคะ ที่นอน หมอน ผ้าห่มนอน มุ้ง เครื่องแป้ง ตัวละคร ก� ำบูวะระคะนั่งบนเตียงนอนกับพี่เลี้ยงและนางเชลย อุ้มตุ๊กตาทองอยู่ในมือ (โศกตัด)