ปี-39-ฉบับที่-3

ไตรภูมิ กถากั บอาเซี ยน 210 The Journal of the Royal Institute of Thailand Vol. 39 No. 3 Jul-Sep 2014 เมื่อเขาอยากอาหารนักหนาไส้ เขาปีนไปมาเพื่อจะหากิน ครั้นได้ต้องมือกันเข้าไส้ ใจเขานึกว่าเข้ากิน ก็จับกุมกันกิน คนผู้หนึ่งนั้น ก็ใส่ใจว่าของกิน จิงคนทั้งสองนั้นก็จับกุมกันกิน ต่างคนต่างตระครุบกันกิน ก็รัดเอาด้วยกันทั้งสองมือ ก็ตกลงทั้งสองคนในน�้ ำอันชูแผ่นดินนี้ เมื่อเขาตกลงในน�้ ำนั้น ดุจลูกไม้อันใหญ่ แลหล่นลงในน�้ ำนั้นแล ใต้น�้ ำนั้นโสด แต่แรกตั้งแผ่นดิน แดดบ่ห่อนจะไปต้องน�้ ำนั้นได้สักคาบหนึ่งเลย แล น�้ ำนั้นเย็นนักหนา ครั้นว่าเขาตกลงมาในน�้ ำนั้น บัดเดี๋ยวใจไส้ ตนเขาก็เปื่อยแหลกออกไปสิ้น ดั่งก้อนอาจม ซึ่งตกลงในน�้ ำนั้นก็ตายบัดใจ แล้วจิงกลายเป็นตนเขาขึ้นอีกเล่าโสด เขาจิงปีนขึ้นไปเกาะก� ำแพงจักรวาฬ ภายนอกนั้นอยู่ดั่งก่อนเล่าแล แต่เขาตายเขาเป็นอยู่ดั่งนั้นหลายคาบหลายครานักแล แต่เขาทนทุกขเวทนา อยู่ที่นั้นช้าหึงนานนัก ชั่วพุทธันดรกัลป์หนึ่งแล (ไตรภูมิกถา หน้า ๖๘, ๗๐) กล่าวถึงกัลป์ แลกัลป์หนึ่งนั้นช้าหึงนานประมาณเท่าใดเล่า แลจะนับด้วยปีแลเดือนไส้บ่มิอาจนับได้ เท่าเว้นไว้ แต่จะอุปรมาให้รู้ว่ายังมีภูเขาอันหนึ่งโดยสูงไส้ได้โยชน์หนึ่ง โดยรอบเขานั้นไส้ได้ ๓ โยชน์ แลเถิงร้อยปี มีเทพดาตนหนึ่งเอาผ้าทิพย์อันอ่อนดั่งควันไฟมากวาดภูเขาแต่แลคาบ เมื่อใดภูเขานั้นราบเพียงแผ่นดิน จิงเรียกว่าสิ้นกัลป์หนึ่งแล กล่าวถึงเปรต เปรตจ� ำพวกหนึ่งไส้เขาเทียรย่อมเอาสองมือกอบเอาเข้าลีบอันลุกเป็นไฟนั้นมาใส่บนหัวตนเอง อยู่ทุกเมื่อไส้ เปรตจ� ำพวกนี้เมื่อก� ำเนิดเขากระท� ำก่อนนั้น เขาเอาเข้าลีบปนด้วยเข้าดีแล้วเอาไปลวงขาย แก่ท่าน แลด้วยบาปกรรมเขาดั่งนี้ เขาจิงเอามือเขากอบเอาเข้าลีบเป็นไฟนั้นมาใส่เหนือหัวเองไว้ลุกเป็น ไฟไหม้หัวเขาอยู่ทุกเมื่อ เพราะบาปกรรมเขาได้กระท� ำเขาจิงทนทุกข์ ทุกเมื่อดั่งนี้แล เปรตจ� ำพวกหนึ่ง เขาย่อมเอาค้อนเหล็กอันแดงตีหัวเขาเองอยู่ทุกเมื่อบ่มิวายไส้ แลเปรตจ� ำพวกนี้ เมื่อก� ำเนิดเขาแต่ก่อนไส้ เขาได้ตีหัวพ่อแม่แห่งเขาด้วยมือก็ดี ด้วยไม้ก็ดี ด้วยเชือกก็ดี ด้วยบาปกรรม อันได้ตีหัวพ่อแม่เขานั้น เขาก็เอาค้อนเหล็กแดงตีหัวเขาเองอยู่ทุกเมื่อเพื่อบาปกรรมเขาท� ำเองนั้นแล แลเปรตจ� ำพวกหนึ่งนั้น อดอยากนักหนา แลเห็นเขาน�้ ำเป็นอันหวานอันนี้แลมีรสนัก เปรตนั้นจิง เอามากิน ครั้นว่ากินเข้าไปนั้น เข้านั้นก็กลายเป็นลามกอาจม เป็นเน่าเป็นหนอนเหม็นนักบ่มิวายสักคาบ ด้วยบาปกรรมเขาเอง แต่ก่อนโพ้นเขาเห็นท่านมาขอทานเข้าแก่เขา แลเข้าเขามีอยู่ไส้แลเขาพราง เสียว่า เข้าข้าหามิได้ ผู้นั้นก็เร่งขอซ�้ ำเล่า เขานั้นมิให้ จิงสบถว่าดั่งนี้ ผิแลว่ามีเข้าแลกูพรางว่าหามิได้ไส้ แลขอให้กูกินลามกอาจมอันระคนด้วยเน่าแลหนอนอันเหม็นนักหนานั้นเทิด ด้วยบาปกรรมเขาอันได้ สบถแลพรางท่านว่าหามิได้นั้น ครั้นว่าตายไปเป็นเปรตอยู่ เขาก็ทนทุกข์กินแต่ลามกอาจมอันระคนด้วย เน่าแลหนอนเหม็นนักหนาอยู่ดั่งนั้นทุกเมื่อ เพื่อบาปแห่งเขาได้พรางแลทนสบถนั้นแล (ไตรภูมิกถา หน้า ๑๑๒-๑๐๔)