ปี-39-ฉบับที่-3

161 วินั ย ภู่ระหงษ์ วารสารราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ ๓๙ ฉบับที่ ๓ ก.ค.-ก.ย. ๒๕๕๗ โอ้พระพายชายกลิ่นมารัญจวน หอมหวนนาสาเหมือนกากี รื่นรื่นชื่นจิตที่จ� ำได้ คราวเมื่อไปร่วมภิรมย์สมศรี ในสถานวิมานสิมพลี กลิ่นยังซาบทรวงพี่ทั้งวรกาย นิจจาเอ๋ยจากเชยมาเจ็ดวัน กลิ่นสุคันธรสรื่นก็เหือดหาย ฤๅว่าใครแนบน้องประคองกาย กลิ่นสายสวาทซาบอุรามา เมื่อนาฏกุเวรสังเกตเห็นว่าพญาครุฑโกรธ ก็ขับเพลงยั่วต่อ โอ้ว่าแก้วกานดาพะงางาม ยามนี้เจ้าจะนิ่งอนาถองค์ ถ้าพี่อยู่จะได้ชูประคองชื่น ส� ำราญรื่นร่วมมิตรพิศวง เสียดายจากพรากเนื้อนวลผจง คิดจะใคร่คืนคงยังสิมพลี พญาครุฑโกรธจนไม่อาจทนอยู่ได้ ต้องข่มใจและแสร้งถาม ถึงการไปวิมานสิมพลี โดยอ้างว่า อยากจะไปเพราะยังไม่เคยไป นาฏกุเวรจึงเปิดเผยความจริงว่า อันเวทมนต์ฤทธิไกรไม่เชี่ยวชาญ แต่จิตหาญแทรกขนสุบรรณจร พระยาครุฑครองชู้เป็นชายเฉา มาพาเราผู้ชู้ไปสู่สมร ราตรีปักษีเข้าแนบนอน ทิวาจรเราแนบประจ� ำนาง ต่างชู้ต่างชื่นทุกคืนวัน แต่สุบรรณงมจิตไม่คิดหมาง เป็นสัจจังดั่งพร้องไม่อ� ำพราง ข้าระคางกลัวเกลือกจะมีครรภ์ แล้วขับพิณครวญถึงกากียั่วพญาครุฑต่อ ว่าพลางขับครวญกระบวนพิณ โอ้กลิ่นกากีพี่หมายมั่น เสียดายพักตร์รับพักตร์พี่เมียงมัน เสียดายกรรณรับรสพจนา เสียดายขนงก่งพักตร์เมื่อยักยวน เสียดายเนตรน� ำชวนเสน่หา เสียดายปรางช่างเบือนกระบวนมา ให้นาสาสูบรสรัญจวนใจ เสียดายโอษฐ์อ่อนค� ำให้ก� ำหนัด เสียดายกรกอดรัดกระหวัดไหว เสียดายเต้าเคล้าชื่นอุราใน เสียดายใจน�้ ำใจทุกสิ่งอัน