ปี-39-ฉบับที่-3

149 วินั ย ภู่ระหงษ์ วารสารราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ ๓๙ ฉบับที่ ๓ ก.ค.-ก.ย. ๒๕๕๗ ท้าวสีหนรคุปต์ เมืองรมยนคร จวนรุ่งสาง พระเทพารักษ์มาอุ้มพระสมุทรโฆษขณะก� ำลังหลับกลับไปยัง ราชรถที่ประทับ พระสมุทรโฆษตื่นบรรทมก็มีความเศร้าโศก เที่ยวค้นหานางตามที่ต่าง ๆ ในที่สุดพวก มนตรีทูลเตือนพระสมุทรโฆษให้เสด็จกับนคร ฝ่ายนางพินทุมดี ครั้นตื่นขึ้นก็มีความเศร้าโศก นางรัตนธารีผู้เป็นพี่เลี้ยงปลอบโยนถามเรื่องราว นางพินทุมดีจึงเล่าเรื่องให้ฟัง นางรัตนธารีว่าเป็นความฝัน แต่นางพินทุมดียืนยันว่าเป็นความจริง และกล่าว แก่นางรัตนธารีว่า แก้มน้องพพร่องใด และมาต้องพี่แลดู รอยทันตอันตรู คือกุทัณฑสายสลาย ริมโอษฐอ่อนช�้ ำ เพื่อภุชงคใดหมาย ไหม้หมองจะปองตาย และบตายก็เปนตรอม กลิ่นแก้มอันแปมปน รสคนธยังหอม ไป่หายในอกออม รสรักอยู่ยาใจ และขอให้นางรัตนธารีวาดรูปเทพ ท้าวพระยา ตลอดจนพวกนาค และกินนร เพื่อจะได้รู้ว่าเป็น ผู้ใด นางรัตนธารีวาดรูปเทพทั้งหลาย ยักษ์ คนธรรพ์ กินนร นาค ครุฑ จนกระทั่ง แล้ววาดโฉมพระราชา สมุทรโฆษา ธิราชเรืองภุชพล พักตราเตรียบจันทรพิมล คิ้วค้อมก่งกล กุทัณฑตาต่างศร เอวองค์อรรแถ้งทรวงสมร นางท้าวยื่นกร แลพิศพบูบมิแปร นางทายขดานผทับแด ไฟสมรลามแล ลืมพาษปธาราราย นางรัตนธารีปลอบนางพินทุมดีให้คลายความโศก แล้วเหาะไปยังเมืองพรหมนคร ทูลพระสมุทร- โฆษให้ทรงทราบ และพามายังเมืองรมยนคร