วารสารปี-40-ฉบับที่-4-resize

นิตยา กาญจนะวรรณ 263 วารสารราชบัณฑิตยสภา ปีที่ ๔๐ ฉบับที่ ๔ ต.ค.-ธ.ค. ๒๕๕๘ ๔. ISO กับชุดอักขระไทยถิ่น ในประเทศไทยนอกจากจะมีชุดอักขระมาตรฐานแล้วก็ยังมีชุดอักขระอื่น ๆ อีกทั้งในภาคเหนือ และภาคอีสาน ภาคเหนือมีอักขระใช้อยู่ ๒ ชนิด คือ อักษรยวน หรือ อักษรธรรมล้านนา และ อักษรฝักขาม อักษรยวนเป็นอักษรที่ใช้เขียนบันทึกเรื่องราวที่เกี่ยวกับพุทธศาสนา เช่น พระธรรมคัมภีร์ ต� ำราวิชาการ ศักดิ์สิทธิ์ ส่วนอักษรไทยฝักขามใช้เขียนเรื่องราวทั่วไปประกาศของทางราชการ และวรรณกรรมประเภท เริงรมย์ ต่อมาอักษรไทยฝักขามได้เสื่อมความนิยมลงจนไม่มีการใช้อีก ส่วนอักษรยวนหรืออักษรธรรม ล้านนายังคงใช้สืบต่อมาอย่างไม่ขาดสาย มีการพิมพ์พระไตรปิฎกฉบับภาคเหนือและชาดกเรื่องอื่น ๆ เป็นจ� ำนวนมาก (ธวัช ปุณโณทก ๒๕๔๘ : ๑๘๙-๑๙๐) ภาคอีสานก็มีอักขระใช้อยู่ ๒ ชนิดเช่นกัน คือ อักษรธรรม และ อักษรไทยน้อย อักษรธรรม ใช้จดบันทึกเอกสารทางพุทธศาสนา เช่น พระธรรมคัมภีร์ และวรรณกรรมชาดกต่าง ๆ ส่วนอักษรไทย น้อยใช้จดบันทึกเรื่องทั่วไป และเป็นอักษรทางราชการของอาณาจักรล้านช้างมาตั้งแต่สมัยโบราณ ชาวไทยในภาคอีสานเลิกใช้อักษรทั้ง ๒ ชนิดในการสื่อสารกันนับตั้งแต่สมัยขยายการศึกษาระบบ โรงเรียนจากส่วนกลางสู่ภูมิภาคเป็นต้นมา (ธวัช ปุณโณทก ๒๕๔๘ : ๒๓๓-๒๓๔) อย่างไรก็ตาม ในปัจจุบันได้มีการฟื้นฟูการศึกษาตัวอักขระต่าง ๆ เหล่านี้เพื่อการสืบสานวัฒนธรรม และภูมิปัญญา นอกจากนี้ ราชบัณฑิตยสถานยังได้ตั้งคณะกรรมการจัดท� ำหลักเกณฑ์การถอดอักษรไทย น้อยเป็นอักษรโรมันเมื่อวันที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๕๑ และคณะกรรมการจัดท� ำหลักเกณฑ์การถอดอักษรภาษา ตระกูลไท (Tai Language Family) เป็นอักษรโรมัน เมื่อวันที่ ๓๐ มกราคม ๒๕๕๖ เพื่อน� ำเสนอ ISO ต่อไป ๕. อักษรธรรมอีสาน อักษรธรรมอีสานมีลักษณะกลมมนคล้ายอักษรมอญโบราณและอักษรล้านนา (อักษรตัวเมือง) โดยมีสระวางอยู่บนล่างหน้าหลังพยัญชนะในท� ำนองเดียวกับอักษรไทยมาตรฐาน แต่มีลักษณะที่ต่างออกไป ดังนี้ ๕.๑ พยัญชนะอักษรธรรมอีสานมี ๒ รูปแบบ คือ พยัญชนะเต็มตัว กับ พยัญชนะตัวเฟื้อง