วารสารราชบัณฑิตยสภาปี-43-ฉบับ-1

วารสารราชบัณฑิตยสภา ปีที่ ๔๓ ฉบับที่ ๑ ม.ค.-เม.ย. ๖๑ ๑๑๕ การพัฒนาภาษาของมนุษย์ เนื่องจากมนุษย์เป็น "สัตว์สังคม" ซึ่งต้องอยู่อาศัยรวมกันเป็นหมู่คณะ เพราะหากอยู่โดย ลาพังตัวคนเดียวแล้วยากที่จะดารงชีวิตอยู่ได้ เนื่องจากกาลังทางกายไม่อาจต่อสู้ป้องกันตัวหรือหากิน ได้เช่นสัตว์ต่าง ๆ ดังนั้นเราจึงอยู่รวมกันเป็นกลุ่มเพื่อให้สามารถช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้ง่ายขึ้น แต่การ อยู่รวมกันนั้นจาเป็นต้องมีการสื่อสารเพื่อให้เข้าใจตรงกันจึงมีการสร้างสรรค์ภาษาขึ้นในสังคมของ มนุษย์ ดังนี้ ๑. ภาษาท่าทาง แรกเริ่มนั้นมนุษย์ใช้มือ แขนขา สีหน้า และท่าทางเพื่อสื่อความหมายกันก่อนภาษาอื่น ๆ เพราะสะดวกที่สุด จึงเกิดภาษาท่าทางขึ้น ๒. ภาษาเสียง ต่อมาจึงได้มีการส่งเสียงสื่อความหมาย ระหว่างกันด้วยคาพูด จึงเป็นจุดเริ่มต้นของภาษาต่าง ๆ ในปัจจุบัน ๓. ภาษาเขียน ครั้นสังคมมนุษย์เจริญก้าวหน้าขึ้นอีกจึงได้มี การคิดประดิษฐ์ตัวอักษรเพื่อใช้ขีดเขียนสื่อความหมายกัน ภาษาเขียนมีความคงทนและอยู่ได้นาน เป็นการบันทึก ความคิดให้ปรากฏออกมาทาให้ผู้อื่นสามารถเข้าใจได้ ปัจจุบันเราอาศัยอยู่ในยุคที่เทคโนโลยี่มีความเจริญก้าวหน้าไปจนเหมือนกับที่คนโบราณ เคยได้แต่ฝันถึงและทานายทายทักเอาไว้ เช่น การเหาะเหินเดินอากาศ - เราสามารถใช้เครื่องบิน หรือยานอวกาศสาหรับเดินทางได้ มีหูทิพย์ ตาทิพย์ - เราสื่อสารกันด้วยภาพและเสียงในระบบอินเทอร์เน็ตได้ การหยั่งรู้ ดิน ฟ้า อากาศ - เรามีข้อมูลการสารวจดินฟ้าอากาศจากดาวเทียมทั่วโลก ดาน้า มุดดิน - เรามีเรือดาน้า ทางรถไฟใต้ดิน ทาให้เราไปในน้าในดินได้ และยังมีสรรพสิ่งอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่อานวยความสะดวกและช่วยให้เราสะดวกสบาย มากขึ้น สมัยที่ผู้เขียนยังเป็นเด็กท่านผู้ใหญ่เล่าให้ฟังว่า เมื่อถึงยุคสมัยของพระศรีอาริยเมตไตรย คนเราจะมีความสะดวกสบาย มีชีวิตยืนยาว มีหูทิพย์ ตาทิพย์ สามารถเหาะเหินเดินอากาศ เห็นและ ได้ยิน ได้รู้เรื่องราวในที่ ๆ ห่างไกล อยากได้สิ่งใดก็ไปสอยเอาได้ที่ "ต้นกัลปพฤกษ์" จากสี่มุมเมือง ฟังแล้วได้แต่นึกในใจว่าจะเป็นความจริงหรือ ? พอถึงยุคนี้ เรื่องที่เล่ากันมาราวกับนิทานกลับกลายเป็นความจริงขึ้นมาแล้ว ทุกวันนี้เรา โดยสารเครื่องบินเดินทางไปต่างประเทศที่พูดกันว่า “บินไปต่างประเทศ” จนเป็นเรื่องธรรมดา เรา คุยกับใคร ๆ ได้ทั่วโลก รู้เห็นสิ่งต่าง ๆ ไปได้ไกลถึงดาวดวงอื่น เราใช้บัตรเครดิตไปแลก (สอย) เพื่อ